Oprócz początkowych, przejściowych i nieprzyjemnych skutków, które mogą wyglądać jak przeziębienie, są też inne problemy. Najpoważniejszym z nich jest brak długoterminowych rzetelnych badań [5]. Te na których opiera się jej właściwości trwają zwykle 12 tygodni bądź krócej i nie angażują wielu uczestników, co jest uzasadnioną przyczyną sceptycyzmu wśród lekarzy.  Z drugiej jednak strony pojawia się co raz więcej udokumentowanych przypadków jej korzystnego wpływu takich jak sukcesy leczenia padaczki u dzieci Russell’a Wilder’a w latach 20-tych (artykuł pubmed ang.), wyniki badacza Cunnane’a nad chorobą Alzheimera (artykuł), przypadek państwa Newport (artykuł) czy też obiecujące choć skromne badania w dziedzinie choroby Parkinsona (film 2).

Spowolniona perystaltyka to kolejny problem, który może być poważnym wyzwaniem spotęgowanym przez chP. I tak oprócz możliwych zaparć, można się spodziewać, że opóźni się także opróżnianie żołądka [6] a to powiązane jest z absorbcją i efektywnością lewodopy.  Zainteresowanych tym problemem zachęcam do artykuł pt.: „Lewodopa a praca żołądka” (artykuł). Rozwiązań tej komplikacji szukałbym w regularnej aktywności fizycznej oraz konsumpcji produktów bogatych w błonnik tj np. siemię lniane czy produktów bogatych w probiotyczne kultury bakterii tj; Lactiplantibacillus plantarum znajdujące się np. w kiszonej kapuście.

Kolejnym poważnym problemem, który może uwidocznić się z czasem, jest nadmierna utrata wagi spowodowana tym, że spożywane tłuszcze hamują poczucie głodu.  O ile w oczach ogółu społeczeństwa zjawisko to widziane jest raczej na plus, u osób starszych zwłaszcza z chP nadmierna utrata wagi i ogólne niedożywienie to poważny problem. I może dojść do tego, że będziemy musieli zmuszać się do przyswajania odpowiedniej liczby kalorii.

Innym problemem są ograniczenia co do możliwości „jedzenia na mieście”. Przestrzegając diety i chcąc brać udział w spotkaniach towarzyskich należy wyrobić w sobie silne nawyki trzymania się z dala od wielu smakowitych potraw. Musimy zapomnieć o niemal wszystkich deserach, należy odmawiać sobie pieczywa, makaronu, kasz a także wielu zup. Do wyboru zostaje przede wszystkim mięso i sałatki a i tu czyha niebezpieczeństwo. Bowiem do mielonych czy schabowych dodaje się bułkę tartą a to oznacza zbędne cukry. Zaś sałatki często podawane są z pieczywem czy krutonami co oczywiście skreśla je z listy dań przyjaznych diecie. No i niektóre sosy sałatkowe także zawierają węglowodany. Nie twierdzę jednak, że nie możemy kategorycznie zamawiać dań ze względu na jakiś skromny dodatek a zwracam jedynie uwagę na ukryte węglowodany, które mogą nam umknąć w rozliczeniach. 

Oprócz tego, że wiedza na temat diety ketonowej jest pełna białych plam to brak jest specjalistów z tego zakresu. Należy bowiem zdawać sobie sprawę, że tak drastyczna zmiana nawyków żywieniowych niesie za sobą zmiany w funkcjonowaniu niektórych organów czy hormonów. Nie muszą to być zmiany na gorszę, ale należy wziąć je pod uwagę, zwłaszcza gdy osoba bierze różne leki. I tak na przykład przejście na dietę ketonową wiążę się ze zwiększoną filtracją nerek co w oczywisty sposób potęguje efekt diuretyków, czyli leków branych m.in. na nadciśnienie. To z kolei może prowadzić do zaburzenia gospodarki płynów i elektrolitów i w konsekwencji skutkować zaburzeniami pracy serca lub utratą przytomności.

Pomimo wszystkich wymienionych negatywnych elementów to w świetle co raz pełniejszych badań klinicznych widać, że może ona być istotnym elementem w wielu chorobach w tym neurodegeneracyjnych. Dlatego mając chorobę Parkinsona, ale oprócz tego będąc całkiem zdrowym, postanowiłem podjąć wyzwanie diety ketonowej, o którym napiszę szczegółowo w innym artykule.

Wydaje mi się bowiem, że potencjalne korzyści są większe niż ewentualne skutki uboczne.