Wyniki badań z 2016 roku sugerują, że regularne ćwiczenia mają skromny choć ewidentny wpływ na jakość życia, możliwość poruszania się czy funkcje poznawcze a zmniejszenie intensywności symptomów choroby odnotowano w około 50% przypadków [6].

Zaś badania wcześniejsze sugerują wręcz, że ćwiczenia o średniej intensywności nie przynoszą żadnych wyraźnych korzyści. Przy czym mówimy tu stricte o korzyściach neurologicznych a należy pamiętać, że niezwykle istotne jest także wzmacnianie układu krążenia, pobudzanie układu pokarmowego, regulacja rytmu dobowego korzystnie oddziaływującego na jakość snu czy też produkcja endorfin podnoszących nasze samopoczucie. Wszystkie te aspekty mogą być stymulowane przez aktywność fizyczną.

Możliwe jest, że ćwiczenia oddziaływają na układ nerwowy poprzez proces zwany neuroplastycznością, jednak w świetle ostatnich badań to dopiero zwiększona intensywność wysiłku fizycznego ma na to ewidentny wpływ [7]. Należy tu jednak zaznaczyć, że wnioski badające wpływ intensywności ćwiczeń na chP są dalekie od ostatecznych i tak na przykład nie wiemy czy podwojenie czasu spędzonego na ćwiczeniach o średniej intensywności nie przełożyłoby się na zwiększenie ich korzyści. Powyższe wnioski opiera się na badaniu, w których wzięło udział 126 uczestników będących na wczesnym etapie choroby, podzielonych na trzy grupy: ćwiczącą intensywnie, umiarkowanie i niećwiczącą. Sugerują one, że po 6 miesiącach ćwiczeń w pierwszej grupie nie zanotowano postępu choroby, grupa ćwicząca umiarkowanie pogorszyła się o 7.5% zaś niećwicząca o 15% od punktu początkowego pomiaru. Co oznacza, że nawet ćwiczenia o średniej intensywności mają pewien wpływ, ale został on pominięty, gdyż z klinicznego punktu widzenia, wartość tą uznano za mało znaczącą [7].

Musicie też Państwo wiedzieć, że nie dysponujemy dobrymi markerami mogącymi określić postęp choroby a jedynie kwestionariuszami pytań i odpowiedzi, czyli skalą UPDRS i na tej podstawie odnotowuje się zmiany w postępie choroby. Pomimo wielu pytań co do związku między aktywnością fizyczną a chP to znakomita większość badaczy i lekarzy jest zgodna co do tego, że ćwiczenia co prawda nie są lekarstwem na chP, ale z pewnością mogą spowolnić jej postęp. Daniel M. Corcos profesor z uniwersytetu Northwestern i autor cytowanego badania skomentował te wyniki następująco:

„Ćwiczenia wyhamowują znacznie postęp choroby,
zwłaszcza na jej wczesnych etapach”

Informacja ta jest tym istotniejsza, że chP, statystycznie rzecz ujmując, nie wpływa bezpośrednio na długość życia a jedynie znacząco obniża jego jakość.

Istotną informacją, którą warto wiedzieć zanim przystąpimy do regularnych ćwiczeń jest to, że mogą one potęgować drżenia a to z tego względu, że ruszając się zużywamy więcej dopaminy. Nie należy się tym jednak zrażać, gdyż po pewnym czasie nasz mózg powinien się do tego przystosować i teoretycznie nauczy się wykorzystywać ów neuroprzekaźnik efektywniej [8].