Sztywnością określa się opór wobec ruchu biernego, czyli ruchu stymulowanego przez lekarza w momencie, gdy pacjent jest zrelaksowany i nie stawia świadomego oporu. Początkowo sztywność w chP dość często jest interpretowana przez pacjentów i ich lekarzy jako zapalenie stawów.

Według standardowych wytycznych sztywność testuje się badając szyję oraz stawy obu rąk i nóg. W rzeczywistości zwykle bada się przede wszystkim łokcie i nadgarstki, czasem też kciuk, a także biodra, kolana i kostki. Z badaniem szyi jest trudniej, ponieważ podtrzymuje ona głowę co utrudnia rozluźnienie.

W przeciwieństwie do spastyczności, charakterystycznej dla stwardnienia rozsianego czy udaru mózgu, w chP badany opór jest względnie niezależny od szybkości poruszania kończyną. Opór ten nasila się i znika tak jakby stawy były swoistymi „kołami zębatymi”. Objaw ten występuję na tyle często, że dla wielu lekarzy obecność sztywności jest równoznaczna z chP. Rzeczywistość jest jednak nieco inna, bowiem u znacznej części pacjentów z ChP objaw koła zębatego nie występuje, a może się pojawiać u osób z innymi chorobami.

Osoby z chP mogą postrzegać własną sztywność przez pryzmat przewlekłego bólu w stawach, przede wszystkim w okolicy barków, pleców i szyi. Ponieważ nie jest ona powszechnie zgłaszana nie uwzględnia się jej w celach leczenia. Do często zgłaszanych problemów zalicza się: szuranie nogami, drżenie,  miększy tembr głosu, problemy z połykaniem czy równowagą , ale nie sztywność. Jednak bardzo dobrze znanym w literaturze, ale dość rzadkim objawem chP jest symptom podobny do tzw. „zamrożonego barku”, czyli stanu zapalnego, gdzie ruch ramienia jest znacznie ograniczony.

Czasem sam pacjent lub lekarz na wizycie, zauważą jednostronnie ograniczony ruch ramienia, wówczas kieruje się go do ortopedy. A gdy kilka miesięcy później w palcach „zmrożonego ramienia” pojawia się lekkie drżenie wtedy rozpoznaje się chorobę Parkinsona.

Podobnie jak inne objawy chP sztywność także jest zwykle asymetryczna a dodatkowo może być różna w różnych stawach spowolniałej kończyny. Bywa niekiedy tak, że objaw ten jest na tyle subtelny, że trudno go wyczuć. Wówczas aby wzmóc sztywność, a tym samym ją potwierdzić, lekarz badając jedną rękę może poprosić pacjenta do wykonywania ruchów drugą kończyną, co uwydatnia objaw.

Wielu ekspertów przychyla się do założenia, że problem postawy w chP może wynikać ze sztywności.  Nie jest to do końca jasne, ponieważ nie możemy jej zmierzyć w sposób obiektywny, ale pacjenci z chorobą Parkinsona prawie zawsze mają postawę kifotyczną lub pochyloną. Prawdopodobną tego przyczyną jest różnica w napięciu między mięśniami po zewnętrznej i wewnętrznej stronie kręgosłupa. Z tego samego powodu  występuje również pewien stopień skoliozy, czyli przechylenia  w bok. O sile tych skurczów można zorientować się, czując ucisk szyi. U wielu pacjentów szyja nie może być poruszana w żadnym kierunku.