Innym potencjalnym czynnikiem mogącym przyczyniać się do takiego stanu rzeczy są pestycydy używany w rolnictwie. Nie dysponujemy bezpośrednimi dowodami, ale pewne dane statystyczne wskazują w tym kierunku. I tak na przykład zachorowalność na chP w obszarach wiejskich Australii, gdzie stosowano znaczne ilości pestycydów jest wyższa niż w miastach. Z drugiej jednak strony są to obszary, gdzie przeciętny wiek mieszkańca jest o 15 lat wyższy co także może tłumaczyć zwiększoną zachorowalność [2] [5].    

Wracając jeszcze na chwilę do wątku genów, istnieje też możliwość, że to środowisko wraz z pewną skłonnością genetyczną jest odpowiedzialne za chP. Nie ma na to silnych dowodów, ale poszlaki wskazują na zależność podobną do tej jaką znaleziono na wyspach Cooka. Otóż dieta tamtejszych mieszkańców była bogata w białko, ale uboga kalorycznie co uległo radykalnej zmianie po odkryciu wysp. Z czasem bowiem dotarły tam również ogólnoświatowe sieci fast foodów. Za tak nagłą zmianą w dostępności wysokoenergetycznych produktów nie mogły nadążyć geny rdzennych mieszkańców, które pokoleniami przystosowywały się do zupełnie innych warunków. Konsekwencją tych zmian jest z zatrważająca liczba cierpiących na cukrzycę i otyłość [2] [6]. 

Co prawda wciąż nie udowodniono silnego powiązania między cukrzycą a chorobami neurodegeneracyjnymi, ale co raz więcej badań wskazuję taką zależność. Dlatego nadwaga i upośledzenie absorpcji cukrów widziane w cukrzycy zdają się być przynajmniej częściowo odpowiedzialne za rozwój chP. Wiemy także, że ćwiczenia fizyczne, które są niezwykle ważne w zapobieganiu cukrzycy spowalniają postęp chP.

Taka potencjalna zależność między cukrzycą a chorobą Parkinsona była podstawą pomysłu użycia Eksenatyd’u®, hormonu GLP-1 wzmacniającego działanie insuliny. Wyniki są jednak niejednoznaczne.